کاه

از گندم زار من و تو     

 مشتی کاه می ماند برای بادها

تو بمان

ازتو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران  

رفتم ازکوی تو ،لیکن عقب سر نگران  

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی  

تو بمان با دگران ،وای به حال دگران

پرده ی تاریک

هیچ میدانی چراچون موج   درگریزازخویشتن ،پیوسته می کاهم ؟ 

زانکه براین پرده ی تاریک                          این خاموشی نزدیک    

آنچه می بینم ،نمی خواهم  

آنچه می خواهم ،نمی بینم

قفس

دلم گرفته ای دوست ،هوای گریه با من     

                              گر از قفس گریزم ،کجا روم ،کجا من؟

رشک

مردم ز  رشک  

چند بینم که جام می  

لب بر لبت گذارد و    قالب تهی کند